تلنبار خاطرات خاک گرفته ام را
اگر می خواهی جست و جو کنی
به حتم در میان پستوهای بی حوصلگی ام می یابی
اما بی محابا در نزن که گرد دلم
تا ابد به سرفه ات می اندازد
و عزای سیاه پوشش به گریه ات
ارام که امدی
اول از ایینه تنهایی بپرس از کدام سو
انگاه به نرمی قدم بردار
که ناگزیر تخته های زوار در رفته روحم
پای برهنه ات را به خراش نیندازد
به گمانم جایی برای تکیه کردن نیست
تنها شانه های پوشالی مترسک خنده هایم
که ان هم استراحتگاه ناامنی است
اخر بارها هجوم سخت کلاغ های سیاه را دیده است
تصمیم با خودت
هنوز هم جستجوی خاطراتم را در سر می پرورانی
مطلب را به بالاترین بفرستید
No comments:
Post a Comment