تا فرصت داري

کسي را که خيلي دوست داري، زود از دست مي دهي

 پيش از آنکه خوب نگاهش کني. پيش از آنكه او را در

 آغوش بگيري . پيش از آنکه تمام حرفهايت را به او

 بگويي ، پيش از آنکه همه لبخندهايت را به او نشان

بدهي مثل پروانه اي زيبا، بال ميگيرد و دور مي شود

و تو خيال ميكردي تا آخر دنيا مي توني هر

 روز طلوع آفتاب را با او تماشا كني

کسي که از ديدنش سير نشده اي زود از دنياي تو ميرود

، بدون اينكه حتي ردي و نشوني از خودش در

دنياي تو به جا بزاره .چه آرزوهايي با او نداشتي

 ، چه آينده ي زيبايي را با او مي ديدي، فرصت نشد

كه فقط يك بار سرت را بر روي شانه هايش بزاري و گريه کنی

وقتي از هر روزي بيشتر به او نياز داري 

وقتي هنوز خوشبختي را در كنار او حس نكردي

، وقتي هنوز ترانه هاي عاشقي را تا آخر با او نخوانده اي

، دركمال ناباوري مي بيني كه او را در کنارت نيست

. چه فكر پوچي بود كه دست در دست او خنده کنان

 تا اوج آسمان خواهي رفت و او صورتت را پر از بوسه ميکند

با خود گفتي اگر اين بار ببينمش دست او را مي گيرم

، خيلي محكم مي گيرم و نمي گذارم كه برود

 او بايد براي هميشه پيشم بماند . دستي را گرفتي

 اما اين دست كيست كه خيلي سرده ؟

 تو دست در دست تنهايي دادي . اون دست رهات نمي كنه

او که ميرود ، براي هميشه هم مي رود .و آنقدر

 تنها مي شوي که حتي نام روزها را فراموش

 ميکني و گذشت زمان را احساس نمي كني

 از صداي تيك تيك ساعت بيزار مي شوي و با

 آنكه تنگ دل تو شكست اما ماهيش آزاد نشد

راستی تو كه او را خيلي دوست داري: اگه

هنوز باد شمعهایت را خاموش نکرده، اگه هنوز

 شمع بالهايت را نسوزانده ، اگه هنوز می توانی

به او هديه اي ، شاخه گلي بدهي و پس قدر

 لحظه لحظه ي اين روزها را بدان . او را در

 آغوش بگير و تا فرصت داريبه او بگو

دوستت دارم